Witraż - obraz
stworzony z kawałków kolorowych szkiełek osadzonych w ołowianych ramkach na
bazie konturu rysunku.
Witraż to dekoracyjne wypełnienie okna lub rozety, a obecnie używany do
tworzenia przedmiotów użytkowych i dekoracyjnych np:
lamp, luster, ram, wypełnień drzwiczek kuchennych i meblowych, itd.
Ramki stanowią kontur rysunku. Charakterystyczne elementy ( głowę, oczy, ręce,
fałdowanie szat, cieniowanie figur itp.) można w witrażu podkreślić kreskowaniem
na szkle
lub malowanie na nim przeźroczystymi farbami
Największe witraże w Europie znajdują się w Rypinie i Jaworznie. Wiek X,
Średniowiecze, Francja, Reims - to kolebka europejskiego witrażu.
Rozkwit nastąpił w epoce gotyku, ale do Polski witraż trafił dopiero w wieku
XVI.
Kraków to główny i początkowy ośrodek polskiego witrażu.
Pierwsze techniki witrażownictwa opierały się na wypalaniu masy szklanej
z domieszką tlenków metali - tak uzyskiwano barwione szkło (wiek X do XVI)
Obecnie witrażowe szkło najpierw jest malowane, a potem dla utrwalenia farby
i koloru wypalane.
Inną techniką tworzenia witrażu jest technika Tiffany
– polega na składaniu i oprawianiu szkła w taśmę miedzianą.
Ze względu na szkodliwość i ograniczenia w technice ołowianej częściej
stosowaną techniką jest technika Tiffanego.
Stosowana w niej taśma miedziana jest giętka, wygodniejsza i umożliwia
wykonywanie
prac we wszystkich wymiarach, również i tych najmniejszych.
Gotowy witraż jest bardziej złożony, widać w nim najdrobniejsze detale.
Do wytworzenia witraża stosuje się przeważnie szkło opalowe.
Jest ono nieprzejrzyste, a pod wpływem światła słonecznego
i sztucznego przepięknie się rozświetla.
Szkło witrażowe ma bardzo zróżnicowaną fakturę i kolorystykę,
co pozwala uzyskać ciekawą grę światła.
I właśnie dlatego, witraż może być ozdobą każdego wnętrza
- począwszy od wnętrz bardzo klasycznych,
a skończywszy na nowoczesnych wręcz futurystycznych.